| Verslag van Sprinkhaanexcursie op 28 augustus 2004 | |
| Sprinkhanen
zijn voor veel mensen duidelijk minder aantrekkelijk dan insekten zoals
libellen en vlinders. Dat dit geheel ten onrechte is, daar kunnen Eric
de Leijser, Petri Schimmel en ik na deze door Martin Camphuijsen geleide
excursie van getuigen.
We
liepen eerst naar het Ijsvogellandje, waar Martin ons vertelde welke
groepen sprinkhanen er zijn: veldsprinkhanen, sabelsprinkhanen, krekels
en veenmollen. Er zijn sprinkhanen die geluid maken (met hun poten en/of
vleugels), sprinkhanen die alleen maar stampen en
|
|
| Martin
had een CD met sprinkhaangeluiden meegenomen, die we gezeten op de
boomstam met de draagbare CD-speler konden beluisteren. Elke soort
sprinkhaan heeft namelijk een eigen “zang”repertoire en maakt zelfs
verschillende geluiden bij verschillende gelegenheden: het roepen naar
de vrouwtjes, het rivaliseren met andere mannetjes en het btitlesen.
Eigenlijk net als vogels dus. En toen we met de CD-speler het opgenomen
geluid van de bruine sprinkhaan ten gehore brachten, was het prachtig om
te zien hoe een soortgenoot reageerde op dat geluid. Om en om lieten ze
van zich horen. Het geluid moest niet te hard staan, want dan dachten
dat ze met een supersprinkhaan van doen hadden en dan liepen ze vlug
weg.
Er
fladderde ook nog een nachtvlinder met gele vleugels rond, die
“huismoeder” bleek te heten. Daarna liepen we, met de
getto-blaster op de schouder, naar het parkeerterrein. Aan de overkant,
op de dijk, hoorden we vele grote groene sabelsprinkhanen, maar vanwege
de singel konden we daar niet bijkomen. Op het parkeerterrein aangekomen
hoorden en zagen we  als we in de buurt kwamen. Na flink
wat speuren zagen we hem dan toch zitten op de tak van een wilg. Een
behoorlijk fors beest, prachtig groen met lange antennes.
|
|
| Dit
exemplaar had geen sabel en was dus een mannetje. Het vrouwtje heeft
namelijk aan haar achterlijf een sabel, die ze gebruikt om gaatjes in de
grond te boren waarin ze de eitjes legt. Even later zagen we ook hoe hij
dat mooie, vérdragende geluid maakte (waarvan veel mensen denken dat
het van een krekel is): door met z’n vleugels over elkaar te bewegen.
En daarmee was een mooi eind gekomen aan een hele boeiende excursie.
|
sprinkhanen die
stilletjes door het leven gaan. Tot die laatste behoort het
zeggedoorntje, een kleine donkere sprinkhaan die heel zeldzaam is in de
omgeving van Amsterdam, maar die op het Ijsvogellandje voorkomt. Helaas
liet hij zich deze zonnige zaterdagmiddag even niet aan ons zien.